Over perfectionisme, overleven en de weg terug naar jezelf

Perfectionisme. Het heeft vele gezichten. Soms draagt het een masker van pleasen, soms van controledrang. Het sluipt binnen via uitstelgedrag, faalangst, of die eeuwige gedachte dat het nog nét iets beter moet. En vaak wordt het door de omgeving gezien als iets positiefs: je bent toch zo zorgzaam, zo verantwoordelijk, zo nauwkeurig?

Maar wat als perfectionisme je stilletjes opbrandt?

Al zo lang ik me kan herinneren voel ik me verantwoordelijk. Voor alles en iedereen. Altijd zorgen voor een ander, altijd alert. Een mooie eigenschap, zeggen mensen. En ja, ik draag het met trots. Maar de schaduwkant is er ook.

Mijn hoofd draait overuren. Mijn agenda is overvol. Kiezen voor mezelf roept schuldgevoel op. Nee zeggen? Liever niet. De lat ligt torenhoog, en opgeven voelt als falen.

Ik zie het nu ook bij mijn dochter. Fantastische schoolresultaten, maar ook uitstelgedrag, hoge kwaliteitseisen, onzekerheden en angsten. Mijn moederhart breekt én begrijpt.

En dan... is het op. Geven, geven, geven. Tot het potje leeg is. Tot je lichaam je dwingt om te vertragen.

Perfectionisme ontstaat niet zomaar. Het is geen karakterfout, maar een onbewust overlevingsmechanisme. Het ontstaat vaak wanneer het "brave kind" in ons op de voorgrond komt. Het kind dat leert dat je je moet aanpassen, dat je enkel "goed genoeg" bent als je presteert, zorgt, voldoet aan verwachtingen. Het kind dat veiligheid zoekt in controle, goedkeuring en voorspelbaarheid.

Maar wat begint als bescherming, wordt op termijn een gevangenis.

Ik zie het bij mezelf.

Ik zie het bij mijn klanten.

Altijd maar doordoen.

Meedraaien in de ratrace.

Een to-dolijst vol ‘moetjes’.

De schakelaar die nooit uit mag.

En ik stel me de vraag: is het omkeerbaar?

Het antwoord is volmondig: ja.

Maar het vraagt moed.

Niet om nóg harder te werken, maar om stil te vallen.

Niet om je gedrag aan te passen, maar om je patronen te herkennen en te transformeren.

Niet om meer te voldoen, maar om weer te voelen: ik ben al oké.

Met veel interesse verdiep ik me in perfectionismecoaching. Want ik geloof in het ombuigen van deze diepgewortelde patronen. In het herprogrammeren van het onbewuste. In het transformeren van overleven naar voluit leven.

Niet door te streven naar perfectie, maar door jezelf opnieuw te ontmoeten.

Zeg me dat ik oké ben.

Of beter nog:

Zeg het tegen jezelf. En voel hoe bevrijdend dat is. 💛

Wil je hier graag eens samen over praten, of herken je je in dit verhaal? Stuur me gerust een berichtje. Je bent welkom. Zoals je bent.

♡ Wil je dit soort inspiratie ook rechtstreeks ontvangen?

Schrijf je dan hier in.