Nee, ik ben niet perfect. En dat hoeft ook niet.

Ik ben psycholoog, coach en HR-professional. Elke dag ondersteun ik mensen. Ik help hen groeien, keuzes maken, loslaten, bewegen. Maar soms... weet ik het zelf ook even niet.

Soms is het enige wat ik kan doen: mezelf toestaan om te breken. Te landen. Te voelen dat ik ook iemand nodig heb om tegenaan te leunen. Een veilige plek waar ik niets moet. Waar ik gewoon even mag zijn.

We vergeten dat wel eens, in ons werk als begeleider: dat ook wij mensen zijn. Dat we onszelf niet kunnen blijven opbranden in de zorg voor anderen. Dat we geen betere coach, HR-manager of ouder worden door sterker te lijken dan we zijn.

Ik kan het niet fixen

Op mijn 48ste leer ik een belangrijke les: ik kan het niet fixen.

Niet het verdriet van een kind. Niet de chaos in een gezin. Niet de pijn van het leven.

Ik kan alleen maar zijn.

Er zijn voor mezelf. Voor mijn kinderen. Voor mijn klanten. In die volgorde.

En dat vraagt zachtheid. Vertraging. Loslaten.

Mijn dochter leert mij wat ik anderen leer

Ik ben de mama van 2 puberdochters.

Gevoelige zielen. Op zoek. In de knoop. Elk op hun eigen manier.

En ik... ik wil helpen. Sturen. Verzachten. Oplossen.

Maar ik ben hun mama. Niet hun coach, psycholoog of therapeut.

Ik moet aanvaarden dat ik het niet kan oplossen. Dat ik haar alleen maar kan dragen in de storm.

En dat is verdomd moeilijk.

Vergeving

De laatste dagen hangt het woord ‘vergeving’ in mijn hoofd.

Vergeving voor de dochter: voor hoe ze haar ouders afstoot.

Vergeving voor mezelf: voor de keren dat ik tekortschiet, te fel reageer, of het gewoon niet meer weet.

Vergeving voor vroeger. Voor wat ik meedraag.

Vergeving. Niet omdat alles oké is, maar omdat ik ruimte wil. Voor zachtheid. Voor liefde. Voor verbinding.

Kwetsbaarheid is geen zwakte

Mijn klanten zien me als sterk. Duidelijk. Inzichtgevend.

En dat ben ik ook.

Maar wat mij écht kracht geeft, is dat ik ook mag zeggen:

Vandaag weet ik het even niet.

Vandaag zorg ik voor mezelf.

Vandaag blijf ik staan in de storm, met mijn beide voeten in de modder.

En morgen?

Dan begeleid ik weer iemand anders in hún storm.

Niet als iemand die het allemaal weet, maar als iemand die weet hoe het voelt.

Misschien wil ik gewoon zeggen:

We hoeven het niet perfect te doen.

We hoeven het alleen maar echt te doen.

Met liefde. Met moed. En met mildheid.

Voor jezelf. Voor elkaar.

♡ Wil je dit soort inspiratie ook rechtstreeks ontvangen?

Schrijf je dan hier in.