Herinner je wie je bent

“We need to remember who we are.”

Die zin uit de podcast die ik deze ochtend beluisterde, kwam binnen.

Het voerde me terug naar mijn kindertijd.

Wie was jij, voordat de wereld je vertelde wie je moest zijn?

Misschien herken je het wel. Dat gevoel dat je ergens onderweg jezelf een beetje bent kwijtgeraakt. Niet omdat je iets fout deed. Gewoon... omdat het leven zo luid kan zijn. Omdat verwachtingen, rollen en verantwoordelijkheden zich als lagen op je ziel leggen. Omdat we als volwassene zo hard ons best doen om het goed te doen. Voor anderen, voor het systeem, voor onszelf.

Maar wie was jij als kind?

Ik was een dromer. Gefascineerd door het onzichtbare.

Ik geloofde dat er meer was dan wat we konden zien.

Mijn kamer rook naar wierook, ik verzamelde heksen en kabouters, kon me uren verliezen boeken vol mystieke wezens.

Wat oppervlakkig was, kon me niet boeien.

Wat ik zocht, lag dieper.

En dat is gebleven.

Als het hoofd weet, maar het lijf niet mee is

Ook in mijn werk als coach voel ik het verschil. Het hoofd kan het vaak prima uitleggen. Je kunt jezelf rationeel overtuigen waarom iets moet veranderen. Maar als je lichaam het niet voelt, verandert er niks.

Echte beweging ontstaat pas als je stil durft te worden. Naar binnen durft te keren.

De lagen af te pellen. Te voelen. En te herinneren.

Te herinneren wie je bent.

Want ergens weet je het nog wel.

Je herinnert je misschien hoe je uren kon opgaan in een boek, een tekening, een veld vol bloemen.

Hoe je nieuwsgierig was. Zonder oordeel.

Hoe je open keek. Met verwondering.

Hoe je voelde dat er iets ‘klopte’, of juist helemaal niet.

Je wist het. Zonder uitleg. Je wás het gewoon.

Herinner je wie je bent... geen teruggaan, maar thuiskomen

We hebben die herinnering nodig. Meer dan ooit.

In een wereld die versnelt, polariseert, voorbij scrollt… verlang ik naar verdieping, nuance, stilte. Naar gesprekken die blijven hangen. Naar mensen die durven voelen. Durven twijfelen en nuanceren. Durven echt te kijken.

Naar een manier van leven, werken, begeleiden die geworteld is in menselijkheid.

Herinneren wie je bent is geen nostalgisch terugblikken. Het is geen oefening in verleden-tijd, maar een uitnodiging tot thuiskomen.

Tot voelen wat klopt. Voorbij de rollen, verwachtingen en rationele verklaringen.

Want ergens, diep vanbinnen, weet je het nog wel.

Wie jij bent, onder al die lagen.

Wat je verlangde. Wat je geloofde.

Die stem is er nog.

Niet verdwenen, alleen wat stiller geworden.

Tot jij de tijd neemt om weer te luisteren.

“We need to remember who we are.”

Niet om terug te keren, maar om opnieuw te zijn.

Dus ik stel je vandaag een vraag.

Wie was jij als kind?

En durf je je te herinneren wie je bent?

♡ Wil je dit soort inspiratie ook rechtstreeks ontvangen?

Schrijf je dan hier in.